SPOD SZUFLI PIACHU, czyli Lipnica drugim Wąchockiem

FRASZKI

Mowy wygłaszać z trybun chce
lecz pewną trudność czuje.
Nie odróżniając be od ce
bez przerwy się kompromituje.

***

Chce intelektem błysnąć
lecz mu się nie udaje.
Przeszkadza mu słoma
co z butów wystaje.

***

Rządzenia zżerała go ambicja
i wreszcie urząd sobie kupił.
Karierę przerwała mu policja,
bo nawet przyjaciół łupił.

***

URZĘDAS

Kiedy na stołku
posadzą matoła
Pieje na urzędzie
Jak kogut na grzędzie.

***

SKUTEK

Nie jednym splendor
i władza
Puste łby rozsadza.

***

Siedząc na urzędzie
Nić zawiści przędzie
Prędko odda stołek
Po cóż nam matołek?

A. S.

PANOWIE NA GMINIE
Siedzą, piją, lulki palą, Kłótnie, hulanka, swawola; Ledwie gminy nie rozwalą, Ha ha, hi hi, hejże, hola! Wójcina siadł w końcu stoła, Podparł się w boki jak basza; "Hulaj dusza, hulaj!" - woła, Grozi, tumani, przestrasza. Petentowi, co nie słucha, Nie czeka nawet miesiąca, Świsnął kwitem koło ucha - - już z petenta masz zająca. Specjaliście ze starostwa, Co głośno opróżniał rondel, Przydzielił pensyjkę niemałą - - z "fachowca" robi się kondel. Tacie w nos wyciął trzy szczutki, Do łba przytknął trzy rureczki, Cmoknął, cmok i "Absolwenta" Wytoczył ze łba pół beczki. Wtem, gdy wódkę pił z kielicha, Kielich zaświstał, zazgrzytał; Patrzy na dno: "co u licha? Po coś tu "gościu" zawitał?" "A! Wójcina, witam, bracie." To mówiąc bieży ku niemu: "Cóż to, czyliż mnie nie znacie? Macie mnie już na sumieniu!" Wójt zmalał, ku drzwiom się kwapił Na widok zjawy z kielicha; Ten za koszulę ułapił, Dziś nie uciekniesz, do licha!" "Mam prawo ciebie trzy razy Zaprząc do każdej roboty; A wyborcze obietnice Musisz spełnić co do joty." "Skręć mi teraz bicz ze żwiru, "Inwestorom" - dla postrachu, A nasz nowy Dom Kultury Wnet zbudujesz mi na piachu." "Dom zaś będzie z silikatów, Wysoki pod szczyt Łomnicy, Z brody kontrolera dachy, To widok nowej Lipnicy!" Już wójcina duchem skacze, Dom buduje z silikatów, Potem bicz ze żwiru toczy, Jako groźbę na wariatów.		"Dałeś radę, panie wójcie, Lecz druga rzecz nie skończona: Jezioro wciąż nie ma pana, A woda gałęźmi zniszczona." "Włodarz" kurczy się i krztusi, Aż zimny pot na nim bije; Lecz PAN KAŻE, SŁUGA MUSI; Kręci się biedak i wije Wije się i kombinuje, Wymyśla ciągłe przeszkody, Ażeby tylko wędkarzy Wciąż nie dopuścić do wody. "Wylecisz z gminy jak z procy, Jeśli nie spełnisz zadania; A ludzie we wsi czekają, Dość tego obiecywania!" Wójt mógłby, lecz lekceważy, Aż przyjdzie chwila wyborów; I wtedy może rozważy, Że z ludzi nie robi się worów*. "Jeszcze jedno, będzie kwita, Zaraz pęknie moc wójtowska; Patrzaj, oto jest społeczność: Miejscowa tutaj, "gochowska". "Niech na ten rok w samej gminie Przyjmie za ciebie mieszkanie. Niech przez ten rok ona rządzi, A ty "se daj na wstrzymanie". "Przysiąż jej miłość, szacunek I posłuszeństwo bez granic; Złamiesz choć jeden warunek, Już cała ugoda za nic." Wójt do niego pół ucha, Pół oka zwrócił na gminę, Niby patrzy, niby słucha, Robi głupio - mądrą minę. Niby patrzy, kto "dokucza", Tymczasem już klamki dotyka, Czmychnąwszy dziurką od klucza, Do dzisiaj zmyka i zmyka. Bo gdy pod tyłkiem się pali, A każdy petent "dokucza", Najlepiej na innych "zwalić" I - uciec dziurką od klucza!. Za inspirację Adamowi Mickiewiczowi dziękuje * "wor" - po rosyjsku "złodziej"

(zetwu)