Wywiad z okazji jubileuszu 25-lecia kapłaństwa z ks. proboszczem Leszkiem Wołoszykiem.

Jaromir Śpiołek: Dziękuję ks. proboszczowi za wyrażenie zgody na przeprowadzenie wywiadu. Jak rozpoczęła się księdza droga do kapłaństwa?

Ks. Leszek Wołoszyk: Nie jest łatwo określić początek tej drogi. Był to wewnętrzny głos, który wzywał, aby w kapłaństwie odczytać swoje życiowe zamierzenia. Była to myśl, która nieustannie powracała. Tak właśnie działa Pan Bóg, kładąc nacisk na wiarę człowieka, jego zaufanie, bez jednoznacznej pewności. Dodam, że ten głos w pewnych chwilach przerażał mnie swą stanowczością. Dotykamy tutaj tajemnicy kontaktów Boga z człowiekiem.

J.Ś.: Jak obydwaj wiemy, życie seminaryjne obfituje w wiele zabawnych historii. Czy mógłby ks. proboszcz przypomnieć choćby jedną z nich naszym Czytelnikom?

Ks.L.W.: O, seminaryjne czasy...(tutaj ks. proboszcz uśmiecha się i nostalgicznie spogląda przez okno parafialnej kancelarii), tyle było wydarzeń... Może z początku mego pobytu w seminarium, związana z podejściem do seminaryjnego życia i obyczajów. Przed wstąpieniem myślałem, że w seminarium to tylko modlitwa, czytanie i rozważanie Pisma św., atmosfera ciszy i skupienia. Takie miałem nastawienie. Przyjeżdżam do Pelplina, idę przez plac Mariacki i słyszę, że gdzieś w budynku seminarium gra radio, taki mały tranzystorek w otwartym oknie. Pomyślałem sobie: "Nie jest tak źle. Można mieć radio...". Najtrudniejszy był pierwszy rok. W szkole średniej celowałem w przedmiotach ścisłych, nauka w seminarium to humanistyka, a na dodatek z filozofii trafiłem na Immanuela Kanta. Pełna abstrakcja. Ale z Bożą pomocą poszło…

J.Ś.: A jeśli chodzi o czasy po święceniach? Jakaś humoreska z pracy wikariuszowskiej, może proboszczowskiej?

Ks.L.W.: Może z czasów proboszczowskich. Kiedy otrzymałem nominację na proboszcza w Lipnicy, byłem jednym z najmłodszych proboszczów, miałem 38 lat. Trochę inaczej wyglądałem (ks. proboszcz ponownie się uśmiecha)i kiedy po Mszy św. z obrzędem wprowadzenia mnie na urząd proboszcza w Lipnicy wychodziliśmy z kościoła, jeden z towarzyszących mi księży usłyszał taką uwagę z ust pewnej starszej kobiety: "Fajny ten ksiądz, tylko trochę za młody".

J.Ś.: Proszę ks. proboszcza teraz trochę poważniej. Zachodni publicyści zarzucają Kościołowi w Polsce tzw. ludowość, tradycjonalizm, powierzchowność. Co ksiądz o tym sądzi?

Ks.L.W.: Pryzmatem spojrzenia tych publicystów na sprawy Kościoła w Polsce jest po pierwsze praktyczny materializm, po drugie brak poczucia grzechu, a po trzecie kult pracy, korzeniami swymi tkwiący w protestantyzmie, gdzie powodzenie materialne odczytywane jest jako wyraz błogosławieństwa Bożego. W takim świetle, moim zdaniem, Zachód patrzy na nas i dlatego nie w pełni nas rozumie. Z praktyki duszpasterskiej wiem, że jeżeli ktoś idzie do kościoła, to przynajmniej stwarza Bogu szansę na dotarcie do swego serca poprzez modlitwę i słowo Boże. Jest szansa, że człowiek otworzy się na działanie Boga. Poza kościołem jest o wiele trudniej. Ludzie będący w kościele modlą się wspólnotowo. "Tam gdzie dwóch albo trzech jest zgromadzonych w Imię moje, tam Ja jestem pośród nich" - mówi Pan Jezus. Kieruję się przykładem moich nauczycieli z LO w Kościerzynie, którzy chodzili do kościoła pomimo nacisku władz komunistycznych. Dodatkowo we wspólnocie kościelnej możemy się umacniać wzajemnie poprzez przykład właściwej postawy chrześcijańskiej. Sam jestem zbudowany przykładem wiary tych turystów, którzy nawiedzają nasz kościół, szczególnie podczas niedzielnej Eucharystii. Wspólnota pozwala poprzez obecność wielu ubogacać się wzajemnie w wierze. Bolączką Kościoła w Polsce i to Zachód wytyka nam słusznie jest brak pełnego przeniesienia zasad wiary w życie osobiste i zawodowe. Jest tutaj pole do dalszej pracy duszpasterskiej.

J.Ś.: Właśnie, nawiązując do tego o czym ks. proboszcz wspomniał, czy mógłby ks. proboszcz zdradzić swoje plany na przyszłość związane z pracą w naszej parafii?

Ks.L.W.: Jeżeli chodzi o inwestycje, to dokończenie budowy kaplicy przedpogrzebowej. Potem uzupełnienie oświetlenia i częściowa zmiana wystroju prezbiterium. Jeżeli chodzi o duszpasterstwo, kieruję się radą śp. Ks. Zygmunta Jutrzenki Trzebiatowskiego, proboszcza z Lipusza, mojej pierwszej placówki wikariuszowskiej, który zwykł mawiać: "Najważniejsze w duszpasterstwie to Msza św., Spowiedź św. i słowo Boże. Wszystkie pozostałe działania biorą początek z tego źródła". To wskazanie stale mi przyświeca.

J.Ś.: Kaznodzieja Mszy św. jubileuszowej, ks. prałat Marian Szczepiński, wikariusz biskupi i kustosz kościerskiego sanktuarium Matki Bożej Patronki Rodzin wspomniał o wystawie krzyży, którą ks. proboszcz zorganizował jako młody wikary w kościele w Lipuszu. Wróćmy do tamtych wydarzeń.

Ks.L.W.: Było to po 1984 roku, roku śmierci ks. Popiełuszki, który stał się wzorem dla mnie i moich kolegów kapłanów. Władza komunistyczna jawnie i skrycie walczyła z Kościołem. Pewnej nocy funkcjonariusze SB zabrali krzyże ze szkoły podstawowej w Lipuszu. Kiedy uczniowie zwrócili się do mnie z prośbą, co mają zrobić, poradziłem im, aby przynieśli krzyże z domów. Reakcja nauczycieli była różna: jedni się wściekali, inni po cichu sympatyzowali z uczniami. Zawiązał się Komitet Ochrony Krzyża. Ponieważ brałem udział w jego pracach, byłem śledzony przez SB. Opór mieszkańców i ich modlitwy dały pozytywny rezultat. Po ok. półtora miesiąca po akcji zdjęcia krzyży, ponownie pod osłoną nocy funkcjonariusze SB zwrócili parafii szkolne krzyże. Po otrzymaniu zgody ks. biskupa Mariana Przykuckiego umieściłem te krzyże w bocznym ołtarzu kościoła parafialnego w Lipuszu. Po 1989 roku wróciły do szkoły. Byłem młody (znów uśmiech), a patronował mi ks. Popiełuszko.

J.Ś.: Dziękuję za tę pouczającą lekcję historii i wiary. Proszę księdza, co szczególnego kryje nasza parafia, że przyjął ksiądz nominację do jej objęcia, a teraz nadal chce nią kierować?

Ks.L.W.: Po pierwsze jest to parafia kaszubska, a moja Mama pochodzi ze znanego rodu kościerskich Kaszubów. Po drugie, zawsze chciałem pracować w parafii wśród jezior i lasów iglastych, bo sam z takiej parafii pochodzę (parafia pw. św. Marcina w Starej Kiszewie - przyp. J.Ś.). Po trzecie zaś mam tutaj jeszcze pewne zamierzenia do zrealizowania.

J.Ś.: Na zakończenie chciałbym poprosić ks. proboszcza o kilka słów refleksji i podsumowania. Z jakim apelem ks. proboszcz zwróciłby się do swoich parafian po 14 latach wspólnej drogi do Pana Boga?

Ks.L.W.: W moim duszpasterstwie chcę, aby była akceptacja większości. Nikogo nie przekreślam, pragnę wszystkich zdobyć dla Pana poprzez modlitwę i dobre słowo. Moją dewizą jest hasło św. Pawła: "Zło dobrem zwyciężaj". Akcentujmy to co dobre, bo jest ciche, bo o tym co złe i tak ludzie za dużo mówią. Akcentujmy dobro.

J.Ś.: Bardzo dziękuję za rozmowę. Bóg zapłać.

--> Komentarze na forum